تهران - تحریریه - کودکان بی سرپرست و یا بدسرپرست در تهران روزانه 5 هزار تومان کرایه داده می شوند و دولت به جای حل مساله به فکر خصوصی سازی مراکز بهزیستی است.

  به گزارش تحریریه، سال گذشته 3000 کودک کار که عمدتا سر چهارراه ها به نوعی گدایی مشغول بودند از سطح شهر تهران جمع آوری شدند و گفته شد که 2000 نفر از آنها اتباع بیگانه بوده اند. آن طرح با هیاهوی بسیار انجام شد و مدت کوتاهی بعد همه چیز به فراموشی سپرده شد و کودکان هم به سر کارهای سابق خود بازگشتند. با این همه مساله اصلی نه در کودکان و بزرگسالان متکی اتباع بیگانه؛ که در شهروندان ایرانی ساکن در برخی محله های پایتخت نهفته است.

محله دروازه غار نامی آشنا برای شهروندان تهرانی است و مردم آن را با جرائمی که به طور مشهود در آن روی می دهد می شناسند. این محله به صورت جزیره ای مستقل عمل می کند و ویژگی های عجیبی دارد. ویژگی هایی که باعث شده است به قربانگاه کودکان بیگناه تبدیل شود. محله ای برای پرپر کردن گل هایی ظریف، ضعیف و ناتوان در برابر آسیب ها. کودکانی که روزانه 5 هزار تومان کرایه داده می شوند تا به طعمه هایی برای برآوردن حرص و آز انسان نماها تبدیل شوند.

در روزهای اخیر باز هم بحث جمع آوری کودکان بیگناهی که اجاره داده می شوند تا سر چهارراه ها مورد استفاده قرار گیرند به موضوع اصلی تبدیل شده و گفته شده است که حدود ٣٠٠ کودک کار از سطح شهر تهران جمع آوری و در ٣ مرکز یاسر، بعثت و شهدای افسریه ساماندهی شده اند. این جمع آوری ها ظاهرا مقدمه اتفاق دیگری نیست و صرفا جمع آوری و احتمالا پس از چندی بازگشت به خیابان ها. زیرا در برنامه های دولت و شهرداری تهران طرحی برای تغییر وضعیت خانواده های منطقه که ریشه این معضل هستند، دیده نمی شود. خانواده هایی که متلاشی شده اند و دارند آینده یک نسل دیگر را هم متلاشی می کنند. اطلاعاتی مبنی بر اینکه مسئولان دولتی به دنبال خصوصی سازی کامل مراکز بهزیستی و حتی شیرخوارگاه‌ها هستند در رسانه ها منتشر شده و گفته می شود طرح جمع آوری کودکان متکدی به عنوان کاتالیزوری برای این هدف انجام شده است. فرماندار تهران در این باره گفته است: برای ما بهتر است سازمان‌های مردم نهاد مسئولیت ساماندهی کودکان کار را بپذیرند. مقام های دولتی به دنبال حل مساله نیستند زیرا اگر چنین بود برای حل معضل یک محله کوچک اینچنین برخورد نمی شد و کسری از بودجه حدودا 20 هزار میلیارد تومانی شهرداری تهران در کنار برنامه ای با مبنای اجتماعی و مبتنی بر کار فرهنگی جدی این زخم کهنه پایتهت را درمان می کرد.